Боламни пулга алмаштирдим…
Ва оқибатда бир неча йил озодликдан маҳрум бўлдим.
Ҳозир уйдаман. Турмуш ўртоғим ва фарзандларим ҳам менга нисбатан ўзгариб қолган. Қариндошларимни-ку, айтмасам ҳам бўлади. Чунки мен ўғлим туғилгач, уни сотиш режасини ҳеч кимга айтмагандим. Ҳозир ўғлим олти ёшда. Бирам ажойиб бола бўлган. Мен уни эркалайман, аммо виждон азоби ёмон ўртайди. Оила-азоларимга ҳам болани эркалаганим, гаплашганим ёқмаётганини ҳис қиламан. Гўёки "Сен шу болани сотмоқчи эдинг, пулга алмаштироқчи эдинг!” дея тана қилишаётгандек туюлади.
Ҳалигача ҳайрон бўламан. Мени ўшанда нима жин урганди, билмайман. "Дугонангман” деб, мени болани сотишга кўндирган ўша аёлнинг гапларига нега лаққа тушдим? "Тўртта боланг бор, уларнинг ташвиши сенга етиб ортади, бу болангни катта пулга сотиб, қолганларининг кам-кўстини қилиб оласан”, дея авраса, унга ишониб ўтирибман. Ахир ўнта бўлса, ўрни бошқа, ҳар бир инсонни худо ризқи билан яратишини билардим-ку!..
Ўшанда болани сотганимдан кейин эрим роса тўполон қилди. Бу маҳалла-кўйнинг ҳам қулоғига етиб, сирим ошкор бўлди. Қамоқда ўтган кунларимни эслаш-ку, унданда оғир. Аммо мен учун энг оғири — кенжамнинг юзига қараш. Ҳар доим мени бир хавотир қийнайди, унга кимдир қачондир бор ҳақиқатни ошкор қилса, кейин нима қиламан? Умримнинг охиригача бу виждон азоби, иснод билан қандай яшайман? У билиб қолса, мени кечирармикин?
Мени ҳар куни ҳар соатда шу саволлар қийнайди. Охирги пайтларда бола ўғриси, боласини ташлаб кетаётган ёки сотаётганлар ҳақидаги хабарларни эшитиб, очиғи, ўзимдан ўзим нафратланиб кетаман. Мен каби қабиҳ ишга қўл ураётган аёлларга қарата: "Тўхтанг, ўз фарзандингизни пулга алмаштирманг, ташлаб кетманг, кейинги виждон азобидан қутулолмайсиз”, дегим келади. Уларни газета ёки телевизорда қоралаб гапираётганлари, ёзаётганларини кўриб, ўзимга ўзим баҳо бераман. Қанчалар тубан ишга қўл урганимни чуқурроқ англайман. Англаган сари дўзах азобини ҳис қиламан. Бу азобли ўй-хаёллардан, пушаймонликдан қачон халос бўламан, билмадим, билолмадим…