Yetim va nogiron qizaloq haqida

Avtobusda odam unchalik ko'p emasdi. Bekatda 35 yoshlar atrofidagi bashang kiyingan ayol avtobusga chiqdi. Kun juda issiq, aksiga olib hamma joylar band Faqat orqaroqdagi o'rindiqlarning birida 14-15 yosh atrofidagi qizcha jimgina ko'chani tomosha qilib ketardi. Ayol o'sha tomonga yurdi. Lekin qizcha joy berishni hayoliga ham keltirmasdi. Avtobus juda imillab keyingi bekatga keldi. Yana 5-6 odam chiqqach ayol battar o'ng'aysizlana boshladi. Nihoyat u qarshisida o'tirgan ayollardan biriga qizcha eshitadigan qilib gapirdi: "Biz yoshligimizda avtobusga o'zimizdan kattalar chiqqanida joy berardik. Hozirgi bolalarga hayronman. Masalan manavi qizcha (qo'li b-n ko'rsatdi), ota-onasi har kuni nimani o'rgatadi, bilmadim. O'tirishini qarang". Qizcha yarq etib ayolga qaradi. Ayol g'olibona nazarda qizchaga qarardi. U haq gapni aytganidan yuzida mamnuniyat sezilardi. Qizcha yerga qarab jim bo'lib qoldi. Keyingi bekatda avtobus to'xtagach 23-24 yoshlardagi bir yigit shoshib chiqib qizchaning yoniga keldi. - Akajon,- qizcha ko'z yoshlarini ortiq tiyolmadi. Akasi uni ko'tarib oldi. Ular haligi ayolning yonidan o'tisharkan, qizcha halitdan beri ularga ma'noli qarab turgan ayolga dedi: "Qaniydi ota-onam bo'lsa..." Ayol jim edi. U avtobusdan tushib qizchani nogironlik aravachasiga o'tqazayotgan yigitni kuzatib qoldi. "Uning ota-onasi 3 oy oldin avtohalokatga uchragan, faqat shu qizcha tirik qolgan", kimningdir ovozi eshitildi. Avtobus yurgan vaqtda qizcha o'tirgan, bo'sh o'rindiqqa qarab qolgan ayolning ko'zlarida yosh tinmasdi..