Armon (ayanchli hikoya)
Kichikligimda ota-onam o'tib ketishgan. Akam menga xam ota, xam ona o'rnida edi. Qiynalib-qiynalib meni odam qilgan, o'zlari o'qimagan bo'lsada, meni o'qitgan. Ota-onam ukanga g'amho'rlik qil deb u kishiga vasiyat qilganlari uchun og'ir mexnat qilib bo'lsada meni xech nimaga zoriqtirmay katta qildilar. 28 yoshida uylandilar. Ikki farzandlik xam bo'lishdi. Akam meni juda yahshi ko'rardilar. Goxida yangam xazillashib: "Akangiz mendan xam ko'proq sizni yahshi ko'radi", derdi. Nima topsalar menga ilinardi. Meni uylantirish niyatlari bor edi. Xammasi o'sha kunlardan boshlandi. Dastavval ancha toblari qochib bir-necha kun ishga chiqmadilar. Keyin bir kun xushidan ketdilar.
Shifohonaga obordik. Doktor ko'zimga boqib, tashvishli nigoxda bittagina so'z aytdi: rak... Men umrimda bundan daxshatli so'zni eshitgan emasman. Butun vujudim muzlab ketdi. Bir necha kun o'zimga kelolmadim. Akam bu xaqda yangang bilmasin dedi. Doktorlar umid juda kam, deyarli davosi yo'q deyishdi, 99 foizga. Bir foiz umid bor ekan-u deb Hudoga shukr qildim. Doktorlar agar operaciya qilinib ilik ko'chirib o'tkazilsa, uni saqlab qolish mumkin deyishdi... Yangam bilib qolib, yig'ladi. Jiyanlarim xali yosh. Ular biz kabi otasiz o'smasligini Alloxdan so'rardim. Akam ularga kerak edi. Suyak ko'chirib o'tkazishsa faqat meniki unga mos kelishi mumkin.
Yagona muammo bu operaciya tufayli mening xayotimga xavf tug'ilishi mumkinligida edi. Men xali yoshman. Uylanmaganman. Akam uchun shunday qilishim kerak edi. Doktordan bu xaqda akamga aytmasligini so'radim.. Operaciya kuni yaqinlashardi. Lekin hotirjam edim. Ahir jondan ortiq jigarim- akamni saqlab qolishim mumkin edi. Akamga donor topilganini aytishdi. Biroz sevindilar. Ohirgi oyda akam ancha qiynaldi. Ayniqsa bolalarini ko'rganida boshqacha ezilardi. Bildirmasada mendan bekitolmaydi. Bir vaqtlar meni och qolmasin, kiyimi but bo'lsin deb elib-yugurganida, kasal bo'lib qolganimda kechasi bilan boshimda bedor o'tirib chiqqanlarida nigoxida shu qo'rquv bor edi. "Akajon, siz xali yashaysiz! "Men bormanku". Nixoyat o'sha tong otdi. Inshollox, bu tong akamga yangi xayot ato etadi.
Men... nasib qilgan bo'lsa yashayman! Shifohonaga kelsam doktor akamni palatasi yonida o'ychan turardi. Salomlashdim, operaciyaga tayyorligimni aytdim. U: "Endi operaciyaning foydasi yo'q" dedi. -Akangiz olamdan o'tdi, bandalik uka, bardam bo'ling... Sovuq ter chiqib ketdi tanamdan. O'tirib qoldim. Doktor akamni kechagi bir kunlik dorisini ichmaganligini, yarim tunda joni uzilganini aytdi, qo'limga qog'oz tutqazdi. Yig'lab yubordim. Bor ovozim bilan yig'ladim. Ko'zimda yosh bilan akamning so'nggi yozuvlarini o'qidim: "Ukaginam, sendan roziman. Tugab bo'lgan odam uchun xayotingni xavf ostiga qo'yishning keragi yo'q. Yangang va jiyanlaring senga omonat.
Hudo yor bo'lsin!" Akam bilgan ekan.. Ex, akajon! Sizga bir martagina g'amho'rlik qilmoqchiydim. Sizni qanchalik yahshi ko'rishimni isbotlamoqchiydim. Qarang akajon, baribir siz meni ko'proq yahshi ko'rarkansiz....