Bir odam

Bir odam doim jamoat namozi uchun masjidga borar edi. Ammo, kunlarning birida u jamoatga chiqmay qo'yibdi. Oradan bir ikki hafta o'tgach masjid imomi undan habar olmoqchi bo'libdi.
O'sha kuni kun juda sovuq bo'libdi. Imom xaligi odamni uyida yolg'iz yonib turgan o'choq oldida o'tirganini ko'ribdi. U esa, imomning kelganidan xayron bo'lsa xam, o'rnidan turib u bilan salomlashibdi va uyiga taklif qilib, o'choq oldida birga o'tirishibdi... Sukunat... 
Imom uning oldida sukut saqlab, xech narsa demabdi. Ikkalasi xam og'ir sukunat ichra o'choqdagi olov raqsini tamosho qilib o'tiribdi. Oradan bir necha vaqt o'tgach imom o'choq qisqichini olib zo'r yonayotgan bir ko'mir parchasini olovdan ajratib, aloxida joyga qo'yibdi. So'ng, o'rindiqqa suyanib, yana sukunatga berilibdi.

Uy egasi, aloxida olib qo'yilgan ko'mir parchasi asta-sekin so'nayotganini ko'ribdi, oz vaqt o'tib o'sha olov parchapsi umuman so'nib qolibdi.
Uyga kirganidan beri bir og'iz so'z aytilmabdi. Imom soatiga qarab, ketish vaqti bo'lganini bilibdi. U asta-sekin o'rnidan turar ekan, o'sha so'nib qolgan ko'mir parchasini qaytadan olov o'rtasiga joylab qo'yibdi. Ko'mir esa, boshqa yonayotgan ko'mirlardan issiqlik va olov olib qayta yona boshladi...
Imom uydan chiqish uchun eshik oldiga kelganida uy egasi ko'zlaridagi yoshlari bilan: "Tashrifingiz uchun tashakkur va ayniqsa "olovli nasixatingiz" uchun minnatdorman. Ertadan boshlab jamoat namoziga qayta chiqishni boshlayman", debdi.