Bir kuni oilalik bir er, uyiga qaytishi bilan ayoli janjal ko‘tara boshladi. Janjal shu darajada avj oldiki, xatto ayol taloq so‘rashga o‘tdi. Jahl otiga minib olgan ayol, talog‘ini berishini so‘rashdan nariga o‘tmay qo‘ydi. Hech chora topmagan er, qog‘oz qalamni olib "Ha, men Faloniy o‘g‘li Falonchi, aqli hushim joyida, nima deyayotganimni yaxshi bilib turgan holimda iqror bo‘lmoqdaman: Men, ayolimni taloq qo‘yish niyyatim yo‘q. Undan boshqasi kerak ham emas." deb yozib qo‘yib, qattiq g‘azab bilan tashqariga chiqib ketdi.

Luqmoni Hakim o‘limidan oldin
O‘g‘liga uch vasiyat qildi:
Birinchisi – zinhor xotininga siringni aytma,
Ikkinchisi – boylikka yangi yetishgan nokasdan qarz olma,
Uchinchisi – mirshab bilan do‘st tutinma...

O‘smirlik yillarim edi. Nima bo‘ldi-yu, bir kuni nogaxon nojo‘ya so‘z tufayli otamning dilini ranjitib qo‘ydim. Bir ozdan so‘ng uyimga keldim, qilgan aybimni o‘ylab, ko‘zlarimga yorug‘ dunyo tor bo‘lib ketdi. Endi qanday qilib otamdan kechirim so‘rash yo‘lini izlay boshladim. Otam uyimiz oldidagi yo‘l bo‘yiga mevali daraxt o‘tkizayotgan edi. Men o‘zimni go‘yo otamga qarashayotgan tutib, yonida kuymalana boshladim. Ammo otam mening kelganimni sezmaganday o‘z ishi bilan ovora edi. Otam mening kelganimga parvo qilmagani sayin ezilib borardim. 

Chorshanba kuni ertalab nonushta paytida yoshlari 40 dan oshgan 50 ga yetmagan bir ayol to‘satdan titroq kelibdiyu joni chiqibdi...

Bir kuni ilon duradgor ustaxonasiga kirib uyoq-buyoqqa o‘rmalay boshladi. Yerda yotgan arra ustidan sudralib o‘tgan edi, yengilgina jarohat oldi. Ilon bundan g‘azabi kelib, unga javob qilaman deb arrani tishlagan edi, og‘zining atrofidan qon oqib chiqdi. Ilon menga arra hujum qilmoqda, o‘limga to‘qnash keldim shekilli, deb o‘ylab, unga kuchli javob qaytarmoqchi bo‘ldi. Arraga o‘ralib, o‘zining odatiga ko‘ra bor kuchi bilan bo‘g‘gan edi (kesilib, bo‘linib ketdi) o‘z hayotiga nuqta qo‘ydi...

Rivoyat qilinishicha, bir kishi hazrati Abu Bakr Siddiqni haqorat qildi. Payg‘ambar alayhissalom ham o‘sha joyda edilar. U zot bo‘layotgan voqeadan ajablanib, hatto tabassum ham qildilar...

Afrikalik savdogar olmos tosh sotib oldi. Hajmi tuxumning sarig‘idek edi. Ammo uning kamchiligi bor edi. O‘rtasiga darz yetgandi.
Bu narsa esa uning go‘zalligi va qiymatiga futur yetkazardi...

Bir kishi Valid ibn Abu Xayra rohmatullohi alayhni so‘kib yubordi.
Shunda u zot: “Bu sening sahifangdir. Shunday ekan, unga xohlagan narsangni yozdiraver!”, dedilar.

Masjiddan qaytayotgan ikki qo‘shni suhbatidan:
– Qo‘shni, yangi imomizning qiroatlari chiroyli ekan-a! Namozlarni maza qilib o‘qiyapmiz.
 Ma’ruzalari ham ma’noli, Qur’on-hadisdan gapirar ekanlar. Alloh rozi bo‘lsin, ilmli inson ekanlar...

Judayam chiroyli, qomatlari kelishgan yosh qiz kuchli, gavdali, navqiron yigit bilan ketayotgan edi. Ulardan oldinroqda, keksa, qaltiroq kasalga chalingan chol zo‘rg‘a gandiraklab yurib borardi.

Yolg‘iz qushni, irim qilib, otmas merganlar…
Xalq dostonidan.

Mustafo sevib uylandi. Harbiy xizmatdan yelkalari to‘lishib, muskullari shishib qayroqdek yigit bo‘lib qaytdiyu qishloqqizlarini birma-bir nazardan o‘tkaza boshladi. Uning lochin ko‘zlari shu yil o‘ninchini tugatgan Gulyuzda to‘xtadi...

Bu hikoyani birov aytib berdi. Meni kanalimdagi "Xoshim" nomli hikoyamni o‘qigan inson aytib berdi. Eshitganda bir yig‘laganidim. Yozib tugatguncha yana yig‘ladim. Balki mening ko‘nglim bo‘shdir. Siz ham o‘qib ko‘ring azizlar!...