Ибратли вокеа


Бир йигит ёш кизга уйланибди. Урфга кура йигит дустларини уйига чакириб мехмон килмокчи булади. У бозордан суйилган куйни гуштини олиб келиб, пишириб беришини келинга буюрибди. Келин гушт пиширишни билмаслигини айтганда, йигитни аччиги чикиб, келинни буюмларини йигиштириб, менга мос эмас экан деб отасини уйиша еталаб борибди. Отасига: Кизингиз бир гуштни хам пиширишни билмас экан, пиширишни ургатиб куйинглар, качон урганиб булгандан кейин олиб кетаман, дебди.
Отаси: Майли углим, икки ойга колдириб кетакол, яхшилаб ургатиб куямиз, дебди. Орадан икки ой утиб куёв бола келинни олиб кетгани келди, караса аёли хар хил таомларни пиширишни урганибди, хурсанд булиб кизни олиб кетмокчи булибди, шунда кизни отаси бозордан тирик куйни сотиб олиб келиб : Кани болам, энди шу куйни суйиб берсанг бир кизимиз ажойиб таомлардан пишириб берса еб, олиб кетарсилар, дебди. Куёв бола умрида куй суймаганини айтибди, шунда кайнотаси: Отанга бориб айт! Сенга эркакликни ургатсин! Яхшилаб куй суйишни урганиб келсанг кейин кизимни олиб кетасан, деб айтибди.
Хулоса: Аёлингни канчалик камчилиги булса, уни узинг ошкора килмай тугрилашга харакат кил, аввало узингни хам караб кур, лойикмисан...?
Изохлар 1