Улардан бири шикоят қилиб, айтди:
"Менинг тўртта туғишган синглим бор, мен эса уларнинг орасида энг бойи (фазилатлироғи) ҳисобланаман. Лекин, шунга қарамай, уларнинг зиёратига кўп...

Шом киришига ўн беш ДАҚИҚА қолибди... 
 ~ «Яна кечиктирибман намозни», деди ўзига-ўзи... 
Тезгина таҳорат олиб, юз-қўлини артмасдан хонасига югурди...

Ривоят килишларича... Бир оилада туғилган бола энг ширин даврида, икки-уч яшар бўлганида ўлиб қолавераркан. Ҳар гал она шўрлик ўлик боласини бағрига босганча бўзлаб-бўзлаб йиғларкан, унинг дод-фарёдига осмон тоқат қилолмай, дув-дув ёш тўкаркан, тоғлар ларзага келиб, дарё-ю денгизларда тошқин ҳосил бўларкан...

Бир киши Шайх Холид Жубайринг олдиларига келиб:

“Эй устоз, мен Роббимни ғазаблантирадиган барча иллатларимдан воз кечдим. Фақат сигарет чекишни ташлай олмадим” деди...

Бир киши Иброҳим Адҳамнинг олдига келиб: Эй Абу Ишоқ, нафсим ҳаддидан ошиб кетди, гуноҳ ишлар қилиб қўяпман, сизда нафсимни гуноҳ - маъсиятлардан тўхтатадиган бирор нима борми?-деди. Иброҳим:
Агар мендан бешта хислатни қабул қилсанг ва уларни бажара олсанг, сенга бирорта ҳам гуноҳ зарар бера олмайди, - деди. У:...

Яқинларим билан хайрлашаётганда хоҳ мактубда, хоҳ телефонда ва ёки юз кўришиб турган ҳолда бўлсин «Аллоҳга омонат!» дейишга одатланганман. Болалигимизда онам хайрлашаётганда «Аллоҳга омонат бўлинг!», «Аллоҳнинг паноҳига!» деб видолашишни ўргатганлар. «Аллоҳ омонатга хиёнат қилмайди. Яхши кўрганларинг билан хайрлашаётганда «Аллоҳга омонатсиз!» десанг, кейинги дийдорда уларни соғ-саломат кўрасан», деб уқтиргандилар...

Кунларнинг бирида қалам ўчирғичга шундай дебди:
— Биласанми, ўчирғич, мен жуда афсусдаман.
— Нега? — сўрабди ажабланиб ўчирғич. — Ҳеч бир хато иш қилмадинг-ку!...

Улар уришиб қолишди. Эрталаб аёл барвақт уйғонди-да нонушта дастурхонини тайёрлаб, ўзи чойини ичиб туриб кетди. Эри уйғониб, нонушта қилгани келди. Қўлига қайнатилган тухумни олиб арчишга тушди. Аёлининг келишини кутди. У келмади. Стакандаги сутни ҳўплади. Совиб қолибди. Мазза қилиб чой ичгиси келди. Иштаҳаси қочди. Аёл қўлида нон кўтариб кириб келди. Дастурхонга ўтиргиси келди. Ўтиролмади. Кетди...

Бир инсон каттароқ лавозимга ўтиб, боши айш ишратдан чиқмай қолди. У инсонни дадаси художўй, оқил инсон бўлгани учун доим ўғлини иймонга чақирар, эслатмалар айтиб чарчамасди...

Тўйга бир ой қолганда қиз йигит билан учрашиб келди-ю, унга тегмайман деб туриб олди. Бу гапни аввал онасига айтди. Отасига айтишдан қўрқди. Чунки куёв бўлмишнинг отаси падари бузруквори билан жуда қалин дўст эдилар. Тақдир экан, улар бошқа вилоятга кўчиб кетишди. Йиллар ўтиб эса икки дўст ўзаро ришталарни мустаҳкамлаш ниятида фарзандларининг тақдирини боғлашга аҳд қилдилар. Қарангки, учрашувга чиқиб келган қиз менинг бошқалардан қаерим кам, дея йиғлашдан тинмасди. Ҳамма ҳайрон. Кейин сабабини билишса, йигитнинг оёғи оқсоқ экан. Бу гапни эшитгач, ота ҳам довдираб қолди. Лекин тўйни қолдиришни иснод деб билди...

....Бир замонлар жуда оқила адолатли аёл бўлган экан. У аёлни икки ўғил фарзанди бўлган экан. Аёл фарзандлари ҳаққига улар тўғилиши биланоқ жуда кўп дуо қилар экан. Уларга солиҳа умр йўлдошлари келишини, келинлари уйини фаришталарига айланишини орзу қиларкан.
....У йиллар давомида бўлажак келинлари билан илк учрашувга алохида тайёргарлик кўрибди. Орадан йиллар ўтиб фарзандлари улғайишибди ва катта ўғли оила қурибди. Туйнинг эртасига аёл келинини хузурига чорлаб шундай дебди: ~ Қизим.!..бугундан бошлаб кўзимни нурини сизга омонат қилиб топшираман. Уни йиллар давомида асрадим ва бугун тушуниб етдимки уни айнан сиз учун асрадим. Бугундан бошлаб уни сизга топшираман. Мен унинг онасиман у учун энг азиз инсонман. Унга умрим давомида қўлимдан келган барча яхшиликларни қилдим. Умримни қурбон қилдим...

Бир қишлоқда бир чол яшаган экан. У жуда камбағал бўлса-да, бисотидаги яккаю-ягона чопқир отига ҳатто подшоҳлар ҳам ҳавас қилишар экан. Оти учун жуда кўп пул таклиф қилишса ҳам у сотмас экан. Чол: "Бу менга нафақат от, балки дўстим. Дўстни қандай сотаман?", - дер экан.