Бир куни оилалик бир эр, уйига қайтиши билан аёли жанжал кўтара бошлади. Жанжал шу даражада авж олдики, хатто аёл талоқ сўрашга ўтди. Жаҳл отига миниб олган аёл, талоғини беришини сўрашдан нарига ўтмай қўйди. Ҳеч чора топмаган эр, қоғоз қаламни олиб "Ҳа, мен Фалоний ўғли Фалончи, ақли ҳушим жойида, нима деяётганимни яхши билиб турган ҳолимда иқрор бўлмоқдаман: Мен, аёлимни талоқ қўйиш нийятим йўқ. Ундан бошқаси керак ҳам эмас." деб ёзиб қўйиб, қаттиқ ғазаб билан ташқарига чиқиб кетди...

Луқмони Ҳаким ўлимидан олдин
Ўғлига уч васият қилди:
Биринчиси – зинҳор хотининга сирингни айтма,
Иккинчиси – бойликка янги етишган нокасдан қарз олма,
Учинчиси – миршаб билан дўст тутинма...

Ўсмирлик йилларим эди. Нима бўлди-ю, бир куни ногахон ножўя сўз туфайли отамнинг дилини ранжитиб қўйдим. Бир оздан сўнг уйимга келдим, қилган айбимни ўйлаб, кўзларимга ёруғ дунё тор бўлиб кетди. Энди қандай қилиб отамдан кечирим сўраш йўлини излай бошладим. Отам уйимиз олдидаги йўл бўйига мевали дарахт ўткизаётган эди. Мен ўзимни гўё отамга қарашаётган тутиб, ёнида куймалана бошладим. Аммо отам менинг келганимни сезмагандай ўз иши билан овора эди. Отам менинг келганимга парво қилмагани сайин эзилиб борардим...

Чоршанба куни эрталаб нонушта пайтида ёшлари 40 дан ошган 50 га етмаган бир аёл тўсатдан титроқ келибдию жони чиқибди...

Бир куни илон дурадгор устахонасига кириб уёқ-буёққа ўрмалай бошлади. Ерда ётган арра устидан судралиб ўтган эди, енгилгина жароҳат олди. Илон бундан ғазаби келиб, унга жавоб қиламан деб аррани тишлаган эди, оғзининг атрофидан қон оқиб чиқди. Илон менга арра ҳужум қилмоқда, ўлимга тўқнаш келдим шекилли, деб ўйлаб, унга кучли жавоб қайтармоқчи бўлди. Аррага ўралиб, ўзининг одатига кўра бор кучи билан бўғган эди (кесилиб, бўлиниб кетди) ўз ҳаётига нуқта қўйди...

Ривоят қилинишича, бир киши ҳазрати Абу Бакр Сиддиқни ҳақорат қилди. Пайғамбар алайҳиссалом ҳам ўша жойда эдилар. У зот бўлаётган воқеадан ажабланиб, ҳатто табассум ҳам қилдилар...

Aфрикалик савдогар олмос тош сотиб олди. Ҳажми тухумнинг сариғидек эди. Аммо унинг камчилиги бор эди. Ўртасига дарз етганди.
Бу нарса эса унинг гўзаллиги ва қийматига футур етказарди...

Бир киши Валид ибн Абу Хайра роҳматуллоҳи алайҳни сўкиб юборди.
Шунда у зот: “Бу сенинг саҳифангдир. Шундай экан, унга хоҳлаган нарсангни ёздиравер!”, дедилар.

Масжиддан қайтаётган икки қўшни суҳбатидан:
– Қўшни, янги имомизнинг қироатлари чиройли экан-а! Намозларни маза қилиб ўқияпмиз.
 Маърузалари ҳам маъноли, Қуръон-ҳадисдан гапирар эканлар. Аллоҳ рози бўлсин, илмли инсон эканлар...

Жудаям чиройли, қоматлари келишган ёш қиз кучли, гавдали, навқирон йигит билан кетаётган эди. Улардан олдинроқда, кекса, қалтироқ касалга чалинган чол зўрға гандираклаб юриб борарди.

Ёлғиз қушни, ирим қилиб, отмас мерганлар…
Халқ достонидан.

Мустафо севиб уйланди. Ҳарбий хизматдан елкалари тўлишиб, мускуллари шишиб қайроқдек йигит бўлиб қайтдию қишлоққизларини бирма-бир назардан ўтказа бошлади. Унинг лочин кўзлари шу йил ўнинчини тугатган Гулюзда тўхтади...

Бу ҳикояни биров айтиб берди. Мени каналимдаги "Хошим" номли ҳикоямни ўқиган инсон айтиб берди. Эшитганда бир йиғлаганидим. Ёзиб тугатгунча яна йиғладим. Балки менинг кўнглим бўшдир. Сиз ҳам ўқиб кўринг азизлар!...