Танга балиқлар ва итбалиқ


Дизе билан Мизе кумуш рангли ялтироқ тангачалари бор иккита кичкина балиқча экан. Улар ота-оналари билан денгиздаги уйида яшашар экан. Она балиқ кун бўйи тозалик билан машғул бўлар экан. Кичкина уйнинг у тарафига бу тарафига сузар, думини ликиллатиб ишларини қилар экан. Кираверишдаги ўтларни тозалар, тошларни ўз жойига қўяр экан. Бир куни у ҳамма жойни тартибга келтиргандан кейин: - Эртага озгина моғор тўплаб, деразанинг пардаларини янгиласам, яхши бўларди,- дебди. Дизе билан Мизе сал нарироқда тўп ўйнашарди. Дизе онасининг гапини эшитиб қолибди ва ўйинни ташлаб Мизега: Онамиз жуда чарчади. Пардалар учун озгина моғор топиб, уни хурсанд қилишга нима дейсан? - деб пичирлабди. Яхши фикр! Онам хурсанд бўлади, - дебди Мизе. Сўнг улар оналарига: Онажон,биз бироз сузиб келамиз, - дейишибди. - Яхши,лекин ҳовлидан ташқарига чиқманглар. Ташқарида балиқчилар, катта балиқлар, ҳатто итбалиқлар бор, - дебди она балиқ. Дизе билан Мизе ташқарига чиқиб, ямяшил моғор қидиришга киришиб кетишибди. Аммо яқин атрофда унақасини топа олишмабди. У ерни қарайлик, бу ерни қарайлик деб анчагина узоқлашиб кетишибди. Улар сузиб итбалиқнинг уйи олдига бориб қолишибди. Мана, бу ерда ажойиб моғор бор экан! - дебди Мизе. Дизе ҳамма моғорларни тўплай бошлабди. Шу пайт Мизе бақириб юборибди: Вой, итбалиқ! - У бизни кўрса, тутиб олади, - дебди Дизе қўрқув билан. Улар дарҳол моғорлар орасига беркинишибди. Итбалиқ бироз узоқлашгач, иккаласи ҳам шиддат билан уйига қараб суза бошлашибди. Қўрқувдан орқаларига ҳам қарашмабди. Шу тарзда сузиб кетишаётганда бошларининг устида шарпани сезиб қолишибди. Тўсатдан юқоридан бир овоз эшитилибди: Қармоқни тушир! Мизе хавотир билан: Балиқчилар, - дебди. Қармоқдан узоқроқ бўлишимиз керак! Қани, тез суз, - деб бақирибди Дизе. Улар бор кучлари билан сузишибди. Нафаслари тиқилиб уйга етиб боришибди. Она балиқ эшик олдида уларни хавотир билан кутиб турган экан. Балиқчалар думларини силкитиб бўлган воқеаларни гапириб беришибди. Она балиқ титраб: Қандай қўрқинчли! - деб уларни тинглабди. Охирида у шундай дебди: У ерда нима ишингиз бор эди? - дебди жаҳл билан. Биз сизга ёрдам бермоқчи эдик. Пардалар учун моғор йиғиб, сизни хурсанд қилмоқчи эдик, дейишибди балиқчалар. Она балиқ бу гапни эшитиб: Менга ёрдам бермоқчилигингиз жуда яхши. Аммо моғор йиғиш учун ҳали кичкинасизлар, дебди. Ақлимга бир фикр келди, деб бақириб юборибди Дизе. - Биз гулдонга қўйиш учун ҳовлимиздаги ранг-баранг денгиз гулларини тера оламиз! - Бу иш ажойиб бўлади,- деб жавоб берибди она балиқ. Дизе билан Мизе севинч билан ҳовлига сузиб кетишибди.