МЕРСЕДЕС ЙОНИДАН ТОПИЛГАН ЧАКАЛОК… (Вокеа реал хайотдан олинган)
Мустакил хайотга йол
Нозима туни билан коз юммади. Болалар уйидан кетайотгани учун емас, бу маскандан чиккач, холи не кечишини ойлаб кайгурди.
Годаклигидан шу йерда осди. Йеб-ичишдан, кийим-кечакдан камлик кормади. Мехрибон тарбиячилар уни ок ювиб, ок тарашди. Бирок бемехр ота-онасининг кийофасини тасаввур етишга уринган пайтлари юраги аламга толарди. У бошка кизлар каби озга ота-онага талпинмади, уларга йолвормади. Кимлардир уни олиб кетишидан умид килмади. калбидаги алам уни хамма нарсадан совитди. Хатто окишга, хунар органишга хам кизикмади. Барчасига кол силтаб яшайверди. Енди-чи?.. Бугун биринчи марта «Енди нима киламан?» деган савол билан токнашди. Афсуски, пушаймонлар унга суянч бололмайди. Ертадан бошлаб хайот козонида кайнашга махкум.
«Яхшиям болалар уйи рахбарлари йотокхонани биздан дариг тутишмади, — деб ойлади Нозима ерта тонгда отказилган хайрлашув кечасидан сонг вактинчалик ажратилган йоток томон гамгин юриб бораркан. — Акс холда, мен каби аросатда колганлар йо вокзалда, йо катта йол бойларида йотиб кун корармиди… Ишкилиб, хор болмай-да!..»
Шу пайт йигирма кадамча нарида йигирма йошлар атрофидаги узун бойли, жингалаксоч бир йигит пайдо болди ва у кулимсираб Нозима томон кела бошлади. Йигитнинг кулимсираб турганини корган кизнинг юрагидаги дардлари бироз аригандек болди. «Йокимтой екан», — ойлади озича Нозима.
— Яхши киз, мунча йокимтойсиз? — хамон кулимсираб Нозиманинг йолини тосди йигит. — Келинг, танишайлик!..
— Танишиб нима киласиз? — гарчи ич-ичидан шуни истаб турган болса-да, атайин соради Нозима. — Мен дуч келган одам билан танишиб кетавермайман.
— Исмим Тохир. Сизни оз-моз болса-да, биламан. Болалар уйидансиз. Топдимми? — деди Тохир хамон кулимсираб.
— Нима кипти? — ковогини уйди Нозима.
— Хеч нарса… Хозир йотокхонага кетаяпсиз, — давом етди йигит. — Балки у йок-бу йокка бориб отирармиз? Нима дейсиз?
— Вактим йок.
Йигит туйкусдан Нозиманинг икки билагидан тутди.
— Биласанми, — деди сенсираб, — Сени йоктириб колдим. Жуда жозибали екансан. Билиб кой, агар севгимни рад етсанг, озинггаям, менгаям жабр киласан…
— Илтимос, йолимни тосманг! — йигитнинг дадиллигидан бошашди Нозима. — Йотокхонага кириб, хона олишим керак хали.
— Мен сени бугун кечкурун соат йеттида хийобонда кутаман. Борасанми?
— Билмадим…
— Бормасанг, озингдан кор! Йотокхонангга бостириб кираман.
Нозима ортик соз демай мийигида кулиб, йолида давом етди.
Маслахат
Йотокхонадаги шароит унчалик яхши емас екан. Таййор ванна, ошхонага коникиб колган кизлар тор йолакларни, сувоклари кочган каталакдек ошхонани коргач, хомуш тортиб колишди. Бирок шундан яхширок жой топа олмасликларини яхши билганлари учун дардларини ичга ютишди. Енди улар шу йерда яшаб озларига муносиб иш топишлари, оз хайотларини озлари куришлари керак.
— Майли, — деди Нозима асабийлашиб, хонани гир айланайотган дугонаси Гавхарни юпатишга уриниб. — Бир кунимиз болса корармиз. Сенинг колингда хунаринг бор. коли гул сартарошсан. Мен-чи? каерга бош уриб бораман. Ким мени ишга олади?
— Офитсианткалик киласан, — деди Гавхар малла сочларини тогрилаш асносида. — Хунаринг болмагандан кейин, киласан-да дуч келган ишни!
Нозима Тохир билан болиб отган сухбатни еслаб дугонасини туртди:
— Гавхар! Маслахатинг керак боп колди.
— Вой, канака маслахат? — хайрон болиб унга бокди Гавхар. — Айтакол! Нима болди?
— Биласанми, мени бир йигит учрашувга таклиф килди… Борсаммикан, бормасаммикан?.. Бошим котиб колди.
— Йигит?.. Ким екан у? Исми нима?
— Тохир! — дея гурур билан жавоб килди Нозима. — Баланд бойли, келишган.
— Тохта, сочлари жингалак емасми?
— Ха. Танийсанми уни?..
— Танимай олибманми? — деди Гавхар лаб буриб. — Огри-ку учига чиккан!
— кой-е, — кулиб юборди Нозима. — Топган гапингни кара! Огримиш…
— Ишонмасанг, бошка кизлардан сораб кор! Тохир гирт безори, учига чиккан чонтаккесар. Детдомдаги болаларнинг хаммаси ундан коркарди…
— Шунаками? — Нозима бошашиб каравотга отириб колди. — Майли… Бу дунйода заринг болмасаям, зоринг болсин, деган гап бор… Мен учрашувга чикаман!
Учрашув
Нозима хийобонга кириб келаркан, юраги безовта урар, калтис хатога йол коймаяпманмикан, деб ойлаб хам кормасди. Факат мехрга ташна калби титраб, уни олдинга йетакларди.
Тохир кизга бир даста гул тутказди:
— Келмайсан деб ойловдим. Бу гуллар сенга!
— Вой, менгами?..
Умрида хеч качон бировдан гулдаста олиб кормаган Нозиманинг козлари чакнаб кетди.
— Албатта, сенга. Арзийсан.
Нозима гулларни махкам багрига босиб, бош егди.
— Хош, нима гапингиз бориди менда? — соради мулойимлик билан.
— Бу йерда айтмайман, — деди Тохир атрофга аланглаб. — кара, хаммайок одамга тола. Яхшиси, юр, меникига борамиз!
— Сизникига? Нега?..
— Нима, коркаяпсанми?
— коркув менга бегона, — катийлик билан жавоб килди Нозима. — Мен факат Худодан коркаман.
— Унда кетдик!.. Оша йерда гаплашамиз!
Висол
— кани, киравер! — дея Нозимани йелкасидан тутиб ичкарига бошлади Тохир. — Мана шу бир хонали квартира менинг уйим. Факат… Ичкари йигиштирилмаган. Хафа болмайсан.
— Нега стол тузаб койдингиз? — соради Нозима ортадаги хонатахтага ишора килиб. — Бировни кутаяпсизми?
Тохир кулиб юборди.
— Жиннивой, сендан болак кимниям кутардим? Отир, тортинма! Хозир… Шампанни очай!
— Мен умримда ичмаганман. Керакмас, очманг, — деди Нозима.
— Бекорларни айтибсан! Мен созимни икки килганларни йомон кораман. Отир!
киз ноилож диваннинг бир четига чокди. Тохир еса епчиллик билан шишани очди-да, кадахларни толдириб вино куйди ва бирини Нозиманинг колига тутказди.
— Ич! — деди сал дагаллашган койи. — кани, ол, агар мени десанг, ичасан!
— Демасам-чи? — Нозиманинг кайсарлиги тутиб, кадахни хонтахтага койди. — Хош, нега индамайсиз?
— Демай бопсан! — Тохир унинг майин сочларини гижимлаб юзидан опди. — Мен аждахоман! Комимга тушган кимса хеч качон кутула олмайди.
— Аждахо?.. Ха-ха-ха!..
Нозима бу хазиломуз гапдан котиб-котиб кулди.
Тохирга еса бу кулги айни муддао болди. У шампанни хам унутиб, Нозимага интилди.
— Биласанми, — дея хириллаб кизнинг юз-козидан опа бошлади у, — Сен факат меники болишинг керак. Факат озимники… Озимники…
Йигитнинг кайнок тафти, еркалашлари кизнинг вужудида нозик хисларни козгатиб юборди…
У озини буткул Тохирнинг ихтийорига топширди…
Янгилик
Орадан уч ой вакт отди. Нозима хануз ишсиз еди. Вактини Тохир билан отказар, кечкурун хуфтонга якин хонасига кириб келарди-да, озини каравотга ташлаб, ширин ойлар уммонига гарк боларди.
Бирок якшанба кечаси негадир конгли айниб, окчий бошлади. Хонадошлари Гавхар билан Нодира аввалига унга ётибор беришмади. кур-кур окчиб ваннахонага чопавергач, ортага олишди.
— Сенга нима болди? Бирор йеринг огрияптими?
— Йок, хеч каерим огримаяпти, — деди Нозима бош чайкаб. — Йокмайдиган овкат йеб койганга охшайман.
— Бекорларни айтибсан! — гапни илиб кетди Нодира. — Бойингда бор!
Нозима хонадошига хайрат аралаш бокди:
— Нима?.. Жинни болганмисан? Бу нима деганинг?..
— Нози, — Гавхар унинг йелкасидан тутиб, каравотга отказди. — Очигини айт, Тохирминан ораларингда бирор гап болганмиди?..
Бирпаслик сукутдан сонг Нозима бошини котариб, дераза томон юз бурди.
— Ха, болиб турганди.
— канча болди?..
— Есимда йок… Икки ойча болгандир-да!..
— Тушунарли, — деди Нодира унинг тепасига келиб. — Нози, тез дохтирга учраш! Ройхатда турмасанг, тугрукхонага кабул килишмайди.
— Тугрукхонада пишириб койибдими менга? — уни кайириб ташлади Нозима. — Бола болган болса, олдириб ташлайман.
— Ахмок бопсан! — кичкириб юборди кизлар бараварига. — Худо хаммагаям беравермайди фарзандни. Тугасан!
— Нима? Ойлаб гапираяпсизларми? кайси холимга тугишим керак? На жойим, на ишим болса… Йок, шу бугунок дохтирга учрашман-да…
— кайсарлик килма! — деди Гавхар. — Биз озимиз йордам берамиз. Мана шу йерда бокамиз болангни!.. Ех, озимниям фарзандли болгим келди, сени кориб!..
Нозима индамади. Барибир хомиласини олдириб ташлашни конглига тугиб койди.
Пушаймон
Ертаси куни тонгдайок Нозима ойогини колга олиб поликлиникага чопди. Врач текширувига кириб бораркан, юраги потирлар, «Ишкилиб, рост болмасин!» деган ой миясида гужгон ойнарди.
Орта яшар, кулча юзли врач текширувларни тугатгач, когозга нималарнидир йозди-да, Нозиманинг колига тутказди.
— Хомилангиз икки ойлик болиб колибди, — деди у Нозимага сирли бокиб. — Озингизни ехтийот килинг. Манави йолланма! Албатта, сакланишга йотишингиз керак.
— Йок, — деди катийлик билан Нозима, — Мен болани олдириб ташлайман.
— Бу нима деганингиз? — тутакиб кетди врач. — Ойлаб гапираяпсизми? Кейинги такдирингизни ойланг, синглим! Бир умр бепушт болиб коласиз-ку!
— Майли, — деди Нозима нигохини бир нуктага тикиб, — Пешонамдан кордим!..
— Бопти, бопти, боринг! Хадеб асабимни бузавермасдан, бориб дамингизни олинг!
Нохуш хабар
Нозима кечгача нима килишини билмай хуноб болди. Тохирга айтишга хам коркарди. Илгари коп ешитган. Еркаклар бундай хабарни ешитгач, дархол тонларини тескари кийиб, хомилани олдириб ташлашга ундашаркан. Йоки шорлик айолни икки йол орасида колдириб, жуфтакни ростлашаркан.
«Яхшиси, олдириб ташлаганим макул, — ойлади Нозима. — Тохир акамдан айрилиб колишни истамайман. колаверса, ишламасам, тайинли жойим болмаса, бола билан кай ешикка бош сукиб кираман?..»
Шу тобда хонага Гавхар ховликканча кириб келиб, бир муддат остонада тош котиб тургач, Нозиманинг каршисида тохтади.
— Нози, бир гап айтсам, хафа болмайсанми? — соради у шивирлаб. — Тогрисини айт, хафа болмайсанми?
— Вой, нега хафа болай? Нима гап ози? Нега рангинг окариб кетди?..
Гавхар яна бир неча сония сукут саклагач, тилга кирди:
— Шоринг куриб колди, Нози!
— Нима?.. Кимнинг шори курийди? Гапир!
— Тохирни… Хуллас, Тохир камалиб кетибди.
— камалиб?.. качон? Нимага камалади?..
Гавхар жазавага туша бошлаган Нозиманинг йелкасидан махкам кучди ва каравотга отказиб, тинчлантира бошлади:
— Ахир… сенга айтгандим-ку, у огри деб! кулок солмадинг. Мана, окибати… Хозиргина менга Йолдош ака деган танишим айтиб колди. Доконни омарайотганда колга тушибди…
— Йолгон! — беихтийор кичкириб юборди Нозима. — Алдаяпсан! Мени Тохир акадан совитиш учун шу гапни топгансан! Йолгон!..
— Озингни бос, дугонажон! Сенга асабийлашиш мумкин емас, тушунаяпсанми? Тинчлан! Ма, сувдан ичиб ол!..
Нозима дугонасининг колидаги пийолани олиб, зарб билан деворга караб отди ва югуриб кочага чикиб кетди.
катий карор
Гавхар хак еди. Тохирнинг квартираси кулфлоглик екан. кошни кампир уни милитсионерлар олиб кетганини айтгач, хафсаласи пир болган Нозима ортга кайтишга мажбур болди.
Хош, енди нима килади? Биттагина суянчиги хам камалиб кетган болса…
Оша кундан бошлаб Тохирдан дарак болмади. Нозима уни топа олмади. Милитсия болимига бормокчи болди-ю, «Сен хам унинг хамтовогимисан», деб суриштириб колишларидан коркди.
У умуман боши берк кочага кириб колгандек еди. калби хувиллаб, миясида турли-туман дахшатли хайоллар айланарди…
Нозима хануз хомила масаласида бир карорга кела олмаганди. Боласининг кейинги такдири кандай кечишини тасаввур кила олмасди. Устига-устак, Тохирдан айрилиши Нозимани огир ахволга солиб койганди.
Дугоналаридан карз котаравериб, юзида юз колмади.
Шундай дардлар билан ой-куни якинлашиб, тугрукхонага хам тушди…
Тугрук жуда огир кечди. Озини онглаганда кошни каравотдаги айолларнинг чакалок емизишини кориб, конгли езилди..
Ошанда унга айтишмаганди. Анча кон йокотгани боис, хушини йокотган ва улар сал озига келиб олишини кутишарди.
Нихоят, бош врач — барваста, кора сочли айол палатага кириб, Нозиманинг тепасига келди.
— Сиз кизли болдингиз, синглим! — деди мулойимлик билан у. — Табриклайман!.. Бирок… Суриштириб билсам, турар жойингизнинг тайини йок екан. Бунинг устига, болага гувохнома олиш лозим. Отаси болмаса, кандай оласиз?..
— Билмадим, — деди Нозима козида йош гилтиллаб. — Мен хеч нарса билмайман… Мени тинч койинг, опа!
— Майли, тузалаверинг!.. Бола хусусида бир фикрга келсангиз, менга билдириб коярсиз…
Врач ендигина кетмокчи болганди, Нозима уни тохтатиб колди.
— Опа… — деди хамон йигламсираб. — Менинг на тайинли ишим, на уйим бор. Илтимос, болани шу йерда колдиришга рухсат беринглар!.. Мургак годакни котариб, кочаларда сарсон килмокчи емасман.
— Шундайми?.. — бош врач бир муддат ой сурган болиб давом етди. — Хоп, унда мен зарур хужжатларни таййорлаб, сизга олиб кираман. Гувохлар иштирокида имзо чекасиз. Ана ундан кейин бемалол касалхонани тарк етаверасиз…
Врачнинг бу гапини ешитган бошка айоллар Нозимага огринча караб койишди.
каршилик
— кани, ойижонлар, чакалокларингизни бир емизиб беринглар-чи!..
Орадан ярим соатча вакт отгач, тугрукхона хамшираси колларида икки чакалокни кучоклаб, палатага кириб келди.
Уни кориб, Нозиманинг юраги безовта ура бошлади.
— Нахотки бу менинг болам?..
Шу савол калбининг аллакаерида жаранглаб, даст орнидан турди.
Ха, чакалокларнинг бири унинг фарзанди екан. Жажжигина кизалокни хамширанинг колидан олиб багрига босаркан, вужудини йокимли титрок егаллади. Нафас олиши тезлашиб, оналик хиссидан юраги ширин ентикди ва худди ундан кимдир болани тортиб оладигандек махкамрок кучоклаб, шоша-пиша кокрак тутди.
«Худойим-ей, Тохир акамга куйиб койгандек, охшайди-я, — ойларди Нозима фарзандининг юзларини мехр билан силаб. — Менга нималар болаяпти ози? Нахотки шундай ширин мавжудотдан юз огиришни хайол килган болсам? Мен-а?.. Йок, боламни хеч кимга бермайман! Кочаларда сарсон болсам хам, уни бировга бермайман!.. Исмини Нихол кояман. Хамиша йош нихолдай гуркираб юрсин!..
Хамшира чакалокларни йигирма дакикадан сонг олиб кетгач, яна палатага бош врач колида жилд билан кириб келди.
— кани, Нозимахон, манави йерга имзо чекиб юборинг-чи! — деди у кулимсираб. — Нега караб турибсиз? Имзо коймайсизми?..
— Йок, — деди Нозима, — Боламни хеч кимга бермайман. Озим билан олиб кетаман.
— Нима?.. Ахмоклик килманг!.. каердан олдингиз бу гапни?.. Озода опа! каердасиз?..
Бош врач йолакка чопкиллаб чикиб, айюханнос солди:
— Озода опа! Нега болани унга бердингиз? Нега? Мен сизга нима дегандим?..
Шу пайт хамширанинг бош врачга жавобан кичкириги кулокка чалинди:
— Бола онасини емиши шартми — шарт! Мен сизнинг бизнесингизни бузиб койган болсам, бошатиб юбора колинг ишдан, тузукми?!..
Иккиланиш
Тугрукхонадан чиккач, бир хафта отди. Нозима Нихолга янада богланиб колганди. Тунлари гох Гавхар, гох ози чакалок йиглади дегунча даст орнидан туриб, сут кайнатар, сонгра то ухлаб колгунча навбатма-навбат аллалашарди.
Лекин шундай кунларнинг бирида Нодира кутилмаганда норози тонгиллади:
— Нози, хафа болмагин-у, боланг кечалари умуман уйку бермаяпти. Ахир озинг тушунасан, ерта тонгда ишга боришим керак! Бир хафтадан бери ишдаям мудраб юрадиган боп колдим.
Бу гап Нозиманинг юрак-юрагини тешиб отгандек болди. Дугонасига жавобан нима дейишни билмай гарангсиди… Бир озидан, бир такдиридан нафратланиб кетди. Йок болиб кетган Тохирни хайолан ланатлади…
— Йок, ортик чидай олмайман, — деди озига ози. — Нихолим озига ток оилада улгайиши керак. У менга охшаб хор болиб умр кечирмаслиги лозим… Майли… уни согиниб, бир умр кийналиб, азобланиб яшай… Фарзандим ойнаб-кулиб юрса бас!.. Балки… Катта болганда тушунар…
Нозима иккилана-иккилана бир карорга келганди. Дугоналари ишга кетгач, чакалокни яхшилаб йоргаклаб, кочага йол олди.
Алвидо, йолгизим!
Ана, катта йол бойлаб окдек учиб келган «Мерседес» кандайдир ташкилот биноси ропарасига келиб тохтади. Зум отмай, ешик очилиб, машинадан орта яшар, башанг кийинган еркак, кетидан бойни, билакларига тилла такинчоклар осган, ялтирок койлакли кирк йошлардаги келишган бир айол тушди.
Улар колтиклашиб бино ичкарисига кириб кетишди. Нозима теваракни коздан кечирди: хеч ким коринмайди. Машина кулоч йетмас чинор остида турибди.
«Оша чинор тагида колдираман, — хайолидан отказди Нозима. — Кейин… Пойлаб тураман. Бола йигисини ешитиб, олиб кетишса ажабмас… Худойим, ишкилиб, шарманда килмагин! Боламнинг бахтини бергин! Мен нобакор бандангни озинг кечиргин!..»
Орадан ярим соатча вакт отиб, еркак ва айол бинодан чикиб, машина томон юра бошлашди. Енди фурсатни бой бермаслик лозим еди.
Нозима кизчасининг икки юзидан опа-опа шундок машина йонига койди ва озини чинор панасига олди. кизалок бироз тамшаниб йотди-ю, еркак ва айол якин келганда, худди шуни кутиб тургандек чириллаб йиглай бошлади.
— Ие, бола йиглаяптими, Холида? — еркак бирдан хушйор тортиб, атрофга аланглади.
— Ха, Рахим ака, бола! — айол машинанинг нарига тарафига отди-ю, асфалтда йотган кизалокни коргач, югуриб бориб колига олди. — каранг, чакалок-ку бу! — хайкирди Холида опа. — Вой, озимнинг асалим! Ким сени бу йерга ташлаб кетди-а, ким?..
Рахим хам чакалокнинг юзларини силаркан, хотинига маноли караб олди.
— Холида, ким екан-а ташлаб кетган? кайси номуссиз айол бундай килди екан?
— Е, Худонинг ози йетказди бу болани! — ерини уришиб берди Холида опа. — Буни озимиз асраб оламиз, дадаси! каранг, жажжигина екан! Хали киркиям чикмагандир бу шорликнинг!
— Нима киламиз? — соради Рахим ака конгли гаш тортганини яшира олмай. — Хализамон онаси келиб колса-ю, бизминан жанжаллашса-чи?
— Жанжаллашадиган болганда, ташлаб кетмасди, — деди Холида опа. — Машина ешигини очинг! каранг, корни оч, шекилли!.. Болинг тез!..
Айол кизалокни багрига босиб, машинага отирди. Уларни панадаг туриб кузатайотган Нозима еса адойи тамом болайозганди. У нималар килиб койганини енди-енди англаб йетганди. Фарзандидан бир умрга айрилиб колиши мукаррарлигини бутун вужуди билан хис етиб, орнидан козгалган машина томон талпинди. Бирок… Ойоклари озига бойсунмай, такка тохтади ва хонграб йиглаб юборди.
кайтиш
Нозима бир ой зорга чидади. Сонгги кунларда кечалари толганиб чикадиган, чакалокнинг чириллаб йиглаган товуши кулоклари остида жаранглаб, телба кийофасига кириб колайозди. Охири бир карорга келди: ха, оша хонадонни кидириб боради. кандай болмасин, кизалогини тортиб олади. Керак болса, уларнинг ойокларига бош уради, ялиниб-йолворади.
Шундай хайоллар билан Нозима ваннахонага кириб, юз-колини ювиш учун кранни очди. Шу пайт йолакдан кадам товушлари ештилди. Нозима сесканиб ортига огирилди. Не коз билан корсинки, ропарасида сочлари кириб ташланган, юзлари кокарган Тохир жилмайиб турарди.
Нозима аввалига козларига ишонмай, оркага тисланди ва кафтлари билан юзини беркитиб олди.
— коркиб кетдингми? — Тохир секин унга якин келиб, багрига босди. — кани, козларимга бок!
Нозима итоат билан Тохирга бокди.
— Нега солгинсан? — соради Тохир. — Ким хафа килди сени? Ешитишимча, болали болибмиз. кани у?..
Нозима жавоб орнига юзини тескари бурди. Бирок Тохир уни бир зарб билан озига каратди.
— Бола кани деяпман? Гапир!..
Бу савол Нозиманинг юрагига баттар дард солди. У дод солиб йиглаганча Тохирнинг коксига бош койди.
— Болани… кизингизни…
— Хош, нима болди?.. Олдими? Нима болди? Гапир дедим, Нози, гапир!
— Болани… Бировлар опкетиб колишди.
— Бировлар?.. Ким?.. Нега опкетади? Нега?..
— Тохир ака, сиз… Сизни камалди дейишганди-ку!.. Ростмиди?
— Ха, — деди Тохир овозини хийла пасайтириб, — Гумон килишганди. Лекин айбимни исботлай олишмади. койиб юборишди. Сен… Саволимга жавоб бер, Нози! Юрагим потирлаб кетаяпти, тушунсанг-чи! Ким опкетди менинг боламни?
— Танимайман… Биз чакалогим иккаламиз йотокдагиларнинг жонига тегдик. Бу йокда иш тополмасдан кийналиб кетгандим. Ахир… болани кандай бокардим? Нафака берадиган жойларга борсам, иш жой талаб килишди… Хуллас, болани бир бойваччанинг машинаси олдида колдириб…
Тохир зарда билан Нозимани икки йелкасидан тутиб озига каратди:
— Ахмок! Бу нима килганинг? Енди нима болади?
— Тохир ака, мени кийнайверманг! Боларимча болиб юрибман озим хам. Ундан кора… болани топайлик. Нихолимни кайтариб олайлик!
— Демак, исмини Нихол койгансан? — деди Тохир хануз ковок уйиб. — Хеч курса, машинанинг давлат ракамини еслаб колганмидинг?
— Ха, есимда… Бир марта корганимдайок еслаб колганман… Тохир ака, тезрок юринг, оша бино йонига борайлик! Уларни, албатта, учратамиз!
Фарзанд гавгоси
Аламлар гирдобида куйиб кул болайозган икки йош то кечга кадар шахар кезиб, Нихолни олиб кетган Рахим аканинг машинасини кидиришди. Афсуски, топа олишмади.
Хафсалалари пир болиб ортга — Тохирнинг квартирасига кайтишайотганда нимадир болди-ю, Нозима беихтийор ортга огирилди ва бакириб юборди:
— Тохир ака, ана, машина отиб кетди! каранг!
— кани? кай бири?.. — ховликиб катта коча бойлаб чопа кетди Тохир. — кани машина?
— Хов анави «Мерседес»ни кораяпсизми? кора рангли! Кордингизми?
— Ха, кордим!
Тохир шундай деб такси тохтата бошлади. Яркираган «Нексия» ойоклари остига келиб тохтагач, суриштириб хам отирмай, машинага отирди.
— Чик, Нози! — кичкирди Тохир. — Тез бол! Ака, хув оша «Мерседес»нинг кетидан хайданг! Факат тезрок болинг!..
Нихоят, «Мерседес» тор кочага бурилиб хашаматли ховли ропарасида тохтади.
— Тохтанг! — хайдовчига буюрди Тохир. — канча болади?
Хайдовчи йол хакини айтди. У шоша-пиша хисоб-китоб килди-да, машинадан тушиб, Нозимани колтиклаб олди.
— Бардам бол! — тайинлади унга йол-йолакай. — Шармандалик килиб туриб оласан! Кораяпсанми, бойвачча екан!? Шаллакилик килмасанг, бунакаларга бас кела олмайсан!
Савдолашув
Дарвозага якин келишгач, Тохир тугмачани босди. Зум отмай зулфин сугурилиб, остонада Рахим аканинг ози хозир болди.
— Келинглар! — деди у мулойимлик билан. — Хизмат?
Тохир «Гапир» дегандек, Нозимани туртди.
— Биз… — тутила-тутила гап бошлади Нозима. — Биз кизчамизни олиб кетгани келгандик.
— Нима? канака кизча?.. Балки адашиб бошка йокка келиб колгандирсизлар?
— Йок, — деди катий охангда Тохир. — Бизнинг чакалогимиз сизларникида. Буни аник биламиз. Илтимос, яхшиликча болани беринглар!..
— Шунаками? — лаб тишлаб йер чизиб олди Рахим ака. — Сизларга бола керакми?.. канака бола? Аник биласизларми ози?..
Шу орада уларнинг сухбатини ешитдими, ичкаридан Холида опа чикиб келди ва Нозимага якинлашди.
— Ха-а, нима керак сенларга? — соради дагаллик билан. — Нега менинг еримни шантаж килаяпсанлар?
— Хеч ким шантаж килайотгани йок, — Нозиманинг орнига жавоб килди Тохир. — Биз оз фарзандимизни кидириб келдик. Уни олиб кетишимиз керак.
— Бизда хеч канаканги бола йок, — деди Холида опа юзини терс буриб. — Озларинг катта кочага иргитиб кетасанлар-да, кейин югурасанлар.
— Келинингиз ахмоклик кип койибди-да! — деди Тохир сал паст келиб. — Кап-катта одам екансизлар! Тушунинглар ахир!..
Рахим ака Енди гапиришга чогланган хотинини нари есуриб, Тохирга юзланди:
— кани, ичкарига киринглар! — деди у. — Бунаканги гапларни остонада гаплашмайдилар!..
Хали остона хатлаб ичкарига кирмасларидан хоналардан бирида чакалок йиглай бошлади. Таниш овозни ешитган Нозима бирдан безовталаниб, оша тарафга юрди. Лекин Холида опа йол бермади.
— Озим хабар оламан, — деди у Нозимага йеб койгудек совук бокиб. — Сизга ким койибди чопкиллашни?
— кани, синглим, отириб олинглар-чи! — курсилар томон ишора килди Рахим ака.
Жойлашиб отиришгач, Тохирга соз котди.
— Сиз ким боласиз, ука?
— Менми? — деди бироз корслик билан Тохир. — Шу кизчанинг отасиман. Нимайди?..
— Яхши-и… — Рахим ака уларга бир-бир коз ташлаб олгач, давом етди:
— Демак, чакалокни опкетгани келдинглар, шундайми?
— Худди шундай.
— Биз уни кочадан топиб олиб, бокаяпмиз. Бунинг устига, оз номимизга отказиб олганмиз. Буйоги кандок боларкин?..
— Йолгон гапирманг! — деди Тохир. — Бизам конун-коидаларни сиздан кам билмаймиз. Яхшиликча бермасангиз, озингиздан коринг! Сиздакаларни коп корганман!
— О, зорсан-ку-а? — совук кулиб койди Рахим ака. — Майли, кани, бир чираниб кор-чи!..
— Ахир… Бола бизники! — деди Нозима йигламсираб. — Жон амаки, тушунган одамга охшайсиз! Боламни кайтиб беринг! Худо хайрингизни берсин!
Шу орада Холида опа Нихолни котарганча уларнинг ропарасига келиб отирди.
— Бериб бопман! — деди у йош тола козларини ромолчасига артиб. — Мен бир умр фарзандли болишни орзу килганман. Мана, Худойимнинг ози бериб койди!
— Болани бер! — Нозима тосатдан орнидан турди-да, Холида опанинг колларига йопишди. — Нихолимни бер!
Яхшиямки Тохир уни тохтатиб жойига отказди. Акс холда, Нозима бу айолни юмдалаб ташлашдан хам тоймайдиган ахволда еди.
Рахим ака бир нуктага тикилиб ойланиб колди. Сонг салмокли овозда гап бошлади:
— Хоп, унда менга кулок солинглар! Жанжал билан иш битмайди. Болани сизлар ташлаб кетгансизлар, биз болсак, уни топиб уйга олиб келдик ва асраб олдик. Мантикан олиб караганда сиз хам, биз хам хакмиз. Шундай екан, ука, мен сизларга бир келишувни таклиф киламан.
Рахим ака илдам юриб бориб, бурчакда турган темир сандикни очди-да, даста-даста пулларнинг бир кисмини олиб келиб, стол устига ташлади.
— Мана, икки милйон! — деди у. — Мана шу пулни олларинг-да, туйогингни шикиллат! Агар шундан кейин хам жанжал килаверсаларинг, мелиса чакираман.
— Менинг болам сотилмайди, — Тохир даст орнидан туриб, Рахим акага якинлашди. — Мелисадан еса, коркадиган ахмок йок.
— Уф-ф… — бошини чангаллаб нари кетди Рахим ака. — Пул берсам хам, кутулмасам… Нима килай?..
— Болани беринг, вассалом!.. — деди Тохир. — Пулингиз озингизга буюрсин!..
— Олиб бопсан! — бир четда туриб гудранган болди Холида опа. — Бу менинг болам!
— Менга кара, — тагин орага тушди Рахим ака. — Уй-жойинг, тайинли ишинг борми сенларнинг?
Бу саволга Нозима хам, Тохир хам жавоб бера олмасди. Улар бош егиш билан кифояланди.
— Кордиларингми, — деди Рахим ака жонланиб, — Сизларда хеч вако йок. Годакни хор киласанлар, холос. колларингдан бошка хеч нарса келмайди.
— Мен озимга иш топаман, — деб Рахим акага илтижоли тикилди Тохир. — Ишлайман, ака… Менга яхшилаб каранг, оз боласини бировга бериб коядиган еркакка охшайманми мен?!
— Хм, шунака денг, — деди Рахим ака ойчанлик билан. — Ишлайсизми?
— Ишлайман, ака, болам билан хотинимни таминлайман.
— Яхши, унда гап бундай, — Рахим ака Тохирга синчковлик билан бироз тикилиб тургач, гапини давом еттирди: — Иккаланг хам биз билан бирга яшайсан. Мана — уй, мана — жой. Иш хам топилади. Аммо Нихолни тортиб олмайсан. Ишон, бир умр сенларни бокишгаям розиман. Факат хотиним шорликни кон йиглатмаларинг! Отинаман сенлардан! Бу шорлик оналик хиссини туйгунча адойи тамом болайозган. Агар созим макул болса, икковларинг биттадан тилхат йозасизлар. Ана ундан кейин бир оила болиб яшайверамиз. Билиб кой, хаммаям менга охшаб мурувват корсатавермайди. Худо корсатмасин, менинг орнимда биронта баттол болганда, сенларни кувиб солган боларди. Хош, нима дейсизлар?..
Нозима ва Тохир бир-бирларига караб олгач, беихтийор бош егишди. «Яхши одам екан, — деб ойлади Нозима. — Шунака окибатли дийонатли одамлар бор екан-да, а, дунйода…»
— Ака, сиз нима десангиз шу, — колини коксига койди Тохир.
— Ана енди озларингга келдиларинг! — Рахим ака орнидан туриб, Тохирга кулочини очди:
— Кел, укам, инимдек бол! Бу йолгончи дунйода бир-биримизни ардоклаб яшайлик!..
Бу гапни кутмаган Тохир кози жавдираб орнидан козгалди ва Рахим акани багрига босди. Уларга караб туриб, Нозиманинг козидан икки томчи йош юмалади.