Холис ният...


"Мен Макка шахрида факирона хайот кечирар едим. Бир куни кочада хамйон топиб олдим. Уйга келиб очиб карсасам, ичидан бир шода марварид чикид. Бунакасини умримда корган емасман. кайтиб кочага чикдим. Бир одам: "Мен хамйонимни йокотиб койдим, ким топиб олиб кайтариб берса, беш юз динор бераман”, деб юрган екан. Шунда мен, корним оч, хожатмандман, хамйонини бериб, евазига пулни оламан-у ундан фойдаланаман, деб ойладим. Оша одамни чакирдим. У уйимга киргач, хамйоннинг ва ундаги марвариднинг белгиларини сорадим, аник айтиб берди, сонг унга хамйонини топширдим. У беш юз динор пулни узатди. Аммо мен олмадим, олишни еп кормадим. Орадан анча вакт отиб, денгиз сафарига чикдим. Ногахон кемамиз халокатга учраб, хамма сувга гарк болди. Аллох таолонинг иродаси ила йолгиз менгина бир парча тахтага йопишиб, жон саклаб колдим. Кейин бир оролга чикиб олдим ва оша йердаги масжидда панох топдим. Менинг чиройли курон окишимни ешитиб, одамлар олдимга кела бошлашди. "Йозувни хам биласанми?” деб сорашди. "Ха”, дедим. Улар бола- чакалари билан келиб, окиш ва йозишни органа бошлашди. Моддий йордамлари туфайли мен хам озимни тиклаб олдим. Кунлардан бир кун улар мени уйлантириб коймокчи болишди. Бир йетим кизлари бор екан, аввалига рози болмадим, лекин улар кистайвергач, розилик билдирдим. Той куни… кизнинг бойнидаги марваридга козим тушиб, хайратда котиб колдим. у оша мен топиб олган марварид еди. Одамлар менинг холимга хайрон еди. Уларга бошимдан отган оша вокеани айтиб бердим. "Аллоху акбар!” деб такбир айтиб юборишди одамлар. Сонг бу кизнинг отаси оша хамйонини йокотган киши еканини, у умрининг охиригача: "Дунйода хамйонини кайтариб берган йигитга охшаган софдил кишини бошка кормадим, ей Аллох, мени яна оша йигитга робаро кил, кизимни унга никохлаб берай”, деб дуо килганини айтиб беришди…”