Йолдаги хангома

Йолдаги хангома
Йолдаги хангома


Мамарайим бобо «кувнок кишлок – Тошкент» йоналишида катновчи автобусда пойтахтга кириб келди.

– Вой-во-о-о, бунча баланд болмаса бу иморатлар. Шахар анча озгариб кетибди-ку! Озиям бу йокларга келмаганимга минг йил болди-йов.

Бобой деразадан шахарни кузатар екан, тобора хайрати ошиб борарди. Автобус аста т охтади.

– Йетиб келдик!

Ширин хайоллар огушида шахарни томоша килайотган Мамарайим бобо хайдовчининг хайкиригидан озига келди.

– Мана, оглимнинг уйига хам келдим хисоб. Енди, бу манзилни топишим керак.

Бир парча когозни гижимлаган бобо шахар ичида катновчи транспортлар тохтайдиган бекат томон юриб кела бошлади. Йоналишли таксилар тохтайдиган йерда бир йигит колини коксига койганича бобони каршилади:

– Ия-ия, келинг отахон. Йолингиз Сергели томонга емасми? Ичкарида жой бор, чикинг, – деди у ешиги очик турган маршруткага имо килиб.

– Шу десанг, болам, шахарга келмаганимга анча замонлар болиб кетди. Оглимникига келайотгандим. Манави манзилга боришим керак.

Йигит когоздаги йозувга караб юзини буриштирди.

– Хм-м-м, менимча, отахон, бу йерга метро билан борса кулай.

– Метро дегин. Бу аломат нарсага янги очилган пайти чикиб корган едим. Унга канака килиб борсам болади?

– Мана биз олиб бориб ташлаймиз-да, отахон! Салонга чикинг. Бир- иккита одам олайлик, жонаймиз.

Орадан ярим соат отди. Мамарайим бобо чиккан пайти анча холи болган маршрут одамга толиб кетди.

– Хой оглим, юрмайсанми, одам толиб кетди-ку?! – деди отахон деразадан бошини чикариб.

– Хозир, бобой, яна битта одам олволай.

Нихоят маршрутка тошбака юриш килиб, чайкала-чайкала орнидан козгалди. Ендигина икки бекат юришган хам едики, машина йол четида тохтаб, хайдовчи Мамарайим бобога бакирди:


– Отахон, шотта тушасиз. Хов ана метро.

– Оша бекатдан туриб тош улоктирсам хам сен юрган йолдан копрок масофа отардим! канака одамсан ози? Бекатда сенинг араванг юришини кутиб отирмай йолга чикканида, чумоли хам сендан тез етиб келган боларди.

– Жа-а-а ошириб юбордингиз-ку, отахон… Болди, тушинг!

– Ха, болди, болар иш болди, майли. Омин, топган-тутганингга худо барака берсин. Оллоху акбар…

– Дуо яхши нарса отахон. Лекин, йол кирани толаб койинг.

– Шу икки карич жойгаям пул олмокчимисан?!

– Ха енди… План деган нарсалар бор-да, отам!..

Хакини толамаса ешикни очадиган сийоги йоклигини корган отахон ноилож чонтак ковлади.

– Мана, ол.

– Ия, бобой, бу кам-ку! Ана пешонангиз тагига «300 сом» деб йозиб койилган. коида хаммага бир хил.

– Жуда без йигит екансан. Ушла, бугун ози йомон туш корганим учун гадойга хайр килмокчи едим…

Маршрутканинг ешигини карсиллатиб йопган бобо метрога йол олди. Унинг кози катта харф билан йозилган «М» белгисига тушди. «Бу дейман, «М» дегани «Мамарайим учун» деган манони берса керак, – озича конглини котарди бобо. – Йо болмаса, бошкачарок нарсани билдирадиган белги болиши хам мумкин. Бу харфни яна каердадир коргандекман…» Метрога кириш жойига йетиб келгач, отахоннинг олдига яшил форма кийган, кулиб турадиган йош киз келди:

– Йордам керак емасми?

– Роса пайтида учрадинг, кизим. Манави манзилга боришим керак еди.

киз когозни олиб коз югуртирди.

– Ешитмаган еканман, узр, отахон.

– Енди нима килсам болади?

– Метро ичига тушиб, йоловчилардан сорасангиз айтиб беришади. Шахарнинг деярли хамма манзилига метрода борса болади.

– Рахмат, кизим.

Мамарайим бобо аста-секин метронинг ичкарисига йоналди.

Поезддан тушган одамларнинг хаммаси кайоккадир шошилар, биров билан бировнинг иши йок еди. Мамарайим бобо бир оз тараддудланиб турди-да, тез-тез юриб кетайотган бир болани тохтатди.

– Оглим, менга бир нарсани айтиб беролмайсизми?!

Йигит отахонга бир каради-да:

– Я узбекский не понимаю, – деб йолида давом етди.

«Не понимаю» емиш, озимизни Салим сарикнинг шахарда окийдиган катта оглига охшайди-ку! Яна озини довдирликка солади,– ойлади Мамарайим бобо.– Бу йерда хамма уйига от кетгандек ховликиб юрибди. Улардан сораган билан фойда чикмайди. Яхшиси, манави гирра-гирра келиб-кетиб турган поездлардан бирига чикай-чи, зора ичидаги одамлардан бирови бу куриб кетгур манзилни билса…»

Бобо ойини охирига етказмасдан «Гув» етиб бир поезд келиб тохтади. Отахон ичкарига кириши билан ешик зарб билан йопилди. «Бу шахарнинг одамлари жуда ховликма екан, десам, поездиям шошкалок чикиб колди-ку», деган ой кечди Мамарайим бобонинг хайолидан. Поезд ичида хам колидаги когозни бир нечта одамга корсатди. Лекин бу йерда хам тайинли жавоб ололмади. Тез кетайотган поезднинг гувиллашида айримлар бобонинг гапига тушунмаса, айримлар еса йелка кисиб койишар еди. Шу аснода поезд охирги бекатга бориб тохтади. Отахон хафсаласи пир болиб метродан ташкарига – кочага чикди. Метронинг тонели огзидан чикаверишдаги бекатда бобонинг табири билан айтганда, «шохли автобус» – троллейбус тохтаб турар еди. Мамарайим бобо унга чикиб, хайдовчининг йонига борди.

– Болам, озинг йордам бермасанг болмайди. Ерталабдан буйон сарсонман. Манави манзилга боришим керак. Оглимнинг уйига…

Хайдовчи копдан сарсон болгани авзойидан билинайотган отахонга бир оз ачиниш билан караб, когозга коз югуртирди.

– Е-ха, бу йерни биламан бобо.

– Ростданми? кандай килиб бораман, тезрок гапир-чи, оглим.

– Лекин бир оз узокрок. Хозир мен сизни трамвай йолига ташлаб кояман. Унга чикиб, торт бекат юрасиз, кейин тушасиз. Оша йердан автобусга чиксангиз, охирига бориб, ана шу манзил йозилган жойга якин бекатда тохтайди. Оша йерда тушиб йоловчилардан сорасангиз, айтиб беришади. Мана бу сиз чикадиган трамвай билан автобуснинг раками.

Хайдовчи бир парча когоз йозиб узатди.

– Ха, айтгандек, отахон бу оглингизнинг уйида телефони йокми дейман?

– Бор еди. Хамма айб кампиримда: телефон номирини йозиб бер десам, «хоп» деди-ю, есидан чикди. Мен хам хайол билан болиб чикиб келаверибман. Хаммаси кампирни деб…

бобой

– Асабийлашманг, отахон, шахарни томоша килиб юрибсиз-да!

– Е, томошасига хам от тушсин.

Мамарайим бобо бу транспортга хам йол хакини толагач, хайдовчи айтган жойда тушиб колди. Трамвай деганлари хам тез кела колмади. Изи бору, ози йок. Бобонинг хуноби ошиб, «дарбадар» юришига сабабчи болган кампирини ендигина сокмокчи болиб турган пайтда нихоят конгирогини жиринглатиб трамвай коринди.

Отахон торт бекат юргач, енди автобус кута бошлади. «Яна шу ахволда бирор соат юрсам, коронгу тушади. Оглимнинг уйини тополмай, «кувнок кишлок»ка кайтиб кетмасам болгани, ишкилиб». Троллейбус хайдовчисининг гапини еслаб, яна жахли чикди. «Шахар айланиб юрибсиз-да!» емиш, нос чексам айланмайдиган бошим шу йерга келиб айланди, ози…»

Автобус хам отахоннинг жахли чикканлигини сездими йоки бошка сабабми, хар холда тезда келаколди…

Мамарайим бобо айтилган жойда автобусдан тушганда не коз билан корсинки, шахарга кириб келган пайтида автобус тохтаган автошохбекат!

«Вой, падарланат, яна адашдимми-а!? Айланиб-айланиб яна шу йерга келибман-ку!» Бобо оглининг уйини топишдан умидини деярли узди. Шундай болса-да йонида тохтаб турган такси ичидаги шофйорга когозни узатиб, соради: Мана шу манзилнинг кайокда еканлигини биласанми, барака топгур?!

– Буними?.. Ха биламан, албатта биламан. Отиринг, олиб бориб кояман.

– Йог-е, адашмаяпсанми?

– Нега енди, «Абдулбосидов кочаси, 84-уй». Хозир отирсангиз, оша йерга олиб бориб кояман.

Мамарайим бобо суюниб таксига отирди. Шахд билан козгалган машина орадан икки дакика отмасдан бир кочанинг ичида тохтади.

– Мана отахон, Хасан Абдулбосидов кочаси, мана бу 84-уй.

– Барака топ оглим, яша! канча болади?

– Минг сом бераверинг.

– Хеч канча юрмадинг… – отахон шундай деб енди гап бошламокчи болди-ю, маршруткачи билан болган ерталабки вокеани еслаб индамади. Айтганини шофйорга узатган Мамарайим бобо пулига ачинса хам, «рахмат» деб тушиб колди. «Ех, ахмок чол, оглим айтган еди-я: «кишлокдан келгач, таксичиларга манзилни корсатсангиз бир зумда обориб кояди», деб. Мен болсам… Йоловчи транспортда арзонрок етиб оламан» деб ойлабман. Аттанг…»

Мамарайим бобо афсус билан бош чайкаб, ешик конгирогини босди.

– Ия, дадажон, озингизмисиз? Мен кеч болиб колганига бугун келмасангиз керак, деб ойлабман.

– Йолда бир оз ушланиб колдим-да, оглим.

Огил отасини ичкарига бошлади.

– Уйимиз шохбекатнинг йонидаги кочада. Хар кандай машина коз очиб юмгунингизча олиб келиб кояди. Нега йолда ушланиб колдингиз, хайронман, – деди бобонинг огли бир пийола чой устида. – Роса чарчагандирсиз-а, дадажон?! Ха майли, бугун йотиб дамингизни олсангиз, ертага шахарни айлантиргани олиб чикиб, чарчогингизни йозиб юбораман!

– Нима???
------------------------------------------------
ИДРОК, 2004.

Калит нега эшикни очмаяпти?

Бу воқеа 1979 йилда юз берганди. Ўн тўрт ёшларда эдим. Онам кўчада калитни йўқотиб уйга келибдилар. Калитнинг бир нусхаси отамда эди. Отам бозорда савдогарлик қилардилар. ...

БОЛАЖОН… (Hikoya)

Ҳал қилиб бўлмайдиган муаммолар йўқ, вақтида қабул қилинмаган қарорлар бор. Эдмунд Бёрк Чақалоқнинг қорни тўйиб, кўзлари сузилиб кета бошлади. Бироздан сўнг ухлаб қолади. Боягидай ютоқиб эммаётган бўлса-да, кичик оғизчаси кўкракни қўйиб юбормайди. Аммо эмиш оралиғи узайиб бораверади. Бора-бора чизиб қўйилгандай лаблари маммани қўйиб юборади. Оғзи...

Йетим колган гуллар

кайнок гармсел хар кутурганда, шахарча куюк тоʻзон ичида колади. У бийдек даштнинг кок киндигида боʻй ростлаган бу шахарчани йер юзидан супуриб ташламокка ахд килгандек, тоʻлгʻониб, юлкиниб куюн уюриб есади. Соʻнг шиддати андак сусайгандек боʻлади-да, тагʻин янгидан куч олиб, коʻп каватли кизгʻиш гʻиштин уйлару коʻкка найзадек санчилган кувуридан...

"Чандик детектив - Саргузашт

Барзанги бола бечорани хона четидаги сув тола хум йонига судради.Сочида тутиб калласини сувга тикиб азобларди.Бола бечора бакирмокчи болар,кимларнидир йордамга чакирарди.Лекин натижа болмасди.Чамаси 16йошлардаги бу бола хушидан кетди....

Ҳикоя: Игна учидаги бахт

— Ассалому алайкум,  газета ходимлари. Аслида, оиласи, қайнона-қайнотаси ҳақида гапирган бирорта келинни кўрсам, тўғриси, жаҳлим чиқарди. Оилавий сирини ошкор қилаётгандек эди гўё. Аммо шундай вақт бўларканки,ичингда нимадир «портлаб» кетаркан. Нима бўлса ҳам мактубимни этиборсиз қолдирманг. Сабаби, мен каби қийналаётган келинлар кўпдир. Дардимга...

ШЕРИМ, ЯНА СЕНГА ЮКИНДИМ, НЕТАЙ…

Бизни ночор демангиз, Биз ночордан безганмиз. Ночорнинг кўчасида, керагича кезганмиз. Орзумандга ҳам йўйманг, Орзуга биз бегона. Биз шунчаки орзуни, орзулаган девона. ...

Уйингиздан шайтонни қандай қилиб ҳайдайсиз?

Уйингиздан шайтонни қандай қилиб ҳайдайсиз? Жобир розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: «Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг шундай деганларини эшитганман: «Киши уйига кираётганида ва таом пайтида Аллоҳ таолони зикр қилса, шайтон шерикларига: «Энди сизларга ётоқ ҳам, овқат ҳам йўқ», дейди. Киши уйига кираётганида Аллоҳ таолони зикр қилмаса,...

Эримни иссиқ-совуқ қилиб, дардга йўлиқтирдим

Cентябр ойининг 20-сида Нодирнинг хотини икки қиздан кейин ўғил дунёга келтирди. Фарзанднинг қадами қутлуғ келиб, эртасига Нодирни банкда кредит бўлимига бошлиқ этиб тайинлашди. Байрам кетига байрам уланди! Қариндош – уруғ, таниш – билиш – ҳамма уларнинг бахтига ҳавас қилди. Вақт ўтган сайин Саида, эрининг муносабатида ўзгаришлар сеза бошлади....

Огоҳлик. Зулмат ичида сўлган гуллар...

Ҳаёт деганлари турфа воқеа-ҳодисалар билан қизиқ. Уни чеклаб бўлмас шамоллар оқимига ўхшатса бўлади. Шамол ҳам турлича эсаркан, гоҳ тоза ва майин, ёқимли, гоҳо чанг-тўзон аралаш, кўнгилни беҳузур қиладиган...Бу шамолларни жиловлашнинг афсуски иложи йўқ... Бироқ, шамолга қиёсланган воқеалар "нишаби”ни уёқ-буёққа бурса бўлади! Чунки, воқеалар одам...

Гўзал, лекин одобли эмас!

Биринчи Тошкент тиббиёт институтининг стоматолигия бўлими. Рўза ойи бўлишига қарамай талай кишилар шифокорга навбат кутишмоқда. Кимдир тиш олдиргани, кимдир тиш солдиргани, яна кимдир фарзанди ёки набирасини етаклаб ҳамроҳ бўлиб келган. Дам институт ўқувчилари, дам шифохона ходимлари йўлакдан у ер-бу ерга юриб, навбат кутаётганларни чалғитгандай...

Фикр қўшиш